A warm welcome to our new place!

Hi lieve mensen,

Hier weer een berichtje van Britt en Fleur op reis. Hoe enthousiast we de vorige keer waren over ons mooie, leuke, gezellige hostel, zo min zijn we er nu over te spreken. Na vrijwel alle nachten niet te kunnen slapen hebben we maar twee nachten een hotelkamer geboekt. Jeetje, wat hadden wij een irritante vrouw op de kamer (dit is nog zacht uitgedrukt). Nagels lakken, snurken, eisen stellen daar schaamde deze Bosnische vrouw zich niet voor. Toch moesten we het er nog even mee doen, want een woonruimte hadden we nog niet. We hebben woensdag voor het eerst de reis afgelegd naar Republika, dit is een ‘Student apartment’ dicht bij onze universiteit. Super luxe, voorzien van alle faciliteiten, je kan het zo gek niet bedenken en het zat er. Los van vele regels die er golden was er werkelijk geen student te bekennen (en dat voor een pand waar vrijwel 1000 studenten in kwijt kunnen). Oftewel, geen goede optie voor Britt en Fleur, aangezien jongens en meisjes gescheiden werden en er géén druppel alcohol naar binnen mocht.

De volgende dag moesten wij bekomen van de reis van de dag ervoor en werd het zoeken naar een goede leefruimte even op een laag pitje (de stress was op dat moment nog ver te zoeken). We zijn met Maikel een rondje door de stad gelopen. Uit ons vorige verhaal konden jullie opmaken dat de Big Bazaar niet echt ons ding was, doordat we door IEDEREEN aan werden gesproken. Toch wilde Maikel de Big Bazaar ook nog even bezichtigen, dus met grote tegenzin, wij mee. Je zal het niet geloven, maar wij zijn werkelijk 0 keer aangesproken. Wat een man zoal wel niet kan doen! Op aanraden van Malou, ons huisgenootje in Tilburg die voor ons een half jaar in Istanbul verbleef, zijn we het cafétje Konak op gaan zoeken. ‘Dicht bij de Galata tower en net zo mooi uitzicht, moet je zien’. Daar viel ook niks meer aan toe te voegen, het was een prachtig uitzicht over heel Istanbul! Hier zullen we iedereen mee heen nemen die ons op komt zoeken! We hebben hier met z’n drieën lekker gegeten, gedronken en gekletst. Nadat Maikel zijn terugreis inzette zijn wij nog een kijkje gaan nemen in de Kruidenbazaar. ‘Echt iets voor onze moeders’, zeiden wij gelijk. Verse kruiden, verse thee en heerlijke noten zijn hier in overvloed. Britt wilde graag gepofte rijstnootjes en ik geroosterde pistachenootjes. In ieder kraampje verkopen ze precies hetzelfde, alleen wijkt de prijs hier en daar nog wat af. In het ene tentje waren mijn pistachenootjes 145 lira voor een kilo en in de andere 110. We stonden na lang zoeken in een kraampje en keken hoe duur ze daar waren. Weer 145 lira, dus we maakte aanstalten op weg te lopen. Maar dat lukte niet zomaar, de verkoper hielt ons tegen en vroeg wat we er voor wilde betalen. Britt: ‘hoe duur waren ze in de vorige? 110 lira?’ Fleur: ‘uhm ja volgens mij wel.. nee we zeggen 90 lira!’ Dus.. op ons beste Engels: ‘in the other store they were 90 liras’. De man begon gelijk te lachen en had ons natuurlijk helemaal door. Maar ach, we kregen wel onze zin!

Ervaring met de dokter hier hebben we al vroegtijdig gehad. Britt kreeg namelijk keel ontsteking, top in de eerste week! We vroegen bij de receptie van ons geweldige hostel waar een Engelstalige dokter zat. Nou bleek dit een erg lastige vraag te zijn en was er volgens hem alleen een Hospital. We vonden het een beetje overdreven om voor een keel ontsteking gelijk naar het ziekenhuis te gaan dus verwees hij ons door naar een apotheek drie gebouwen verder. Alvorens dachten wij hier een lange tocht voor af te moeten leggen, maar dit viel alles mee. We hoefde in de apotheek alleen ‘antibiotica’ te zeggen en ze kreeg al een doosje pillen mee, maar liefst 15 lira!! (oftewel nog geen € 5,- Hoe simpel kan het zijn!). Deze dag hebben we rustig aan gedaan en leek ons geschikt om toch maar weer eens aandacht te besteden aan het zoeken van een huis. Het was overigens al vrijdag!

Dit had zeker geholpen want de dag erna konden we gelijk bij Kadir langs (de oude huisbaas van Malou). We wisten dan ook van haar ervaringen dat alles te vertrouwen was en ontmoette hem zaterdag middag op het metrostation van Mecidiyekoy (wijk achter het centrum van Taksim). Hieruit bleek maar weer hoe gastvrij en aardig de Turken zijn. Kadir vond het zo vervelend voor ons dat we in een hostel moesten slapen dat we in principe gelijk terecht konden! Dat wilde we natuurlijk maar al te graag. Er zat ons alleen nog een ding dwars, wat misschien niet vergeten mocht worden. Onze universiteit. Die ligt zo’n dik 1,5 uur van het centrum vandaan en om nou iedere dag zo ver te reizen met al die drukte.. dat wisten we nog net zo niet. We vertelde tegen Kadir dat we hem zondag iets zouden laten weten, nadat we de reis een keer geprobeerd zouden hebben. Deze zaterdagavond hebben we doorgebracht met Maikel, die voor diezelfde nacht ook in ons geweldige hostel bleef slapen. We hebben een hapje gegeten en zijn toen opzoek gegaan naar een leuk uitgaanstentje. We kwamen terecht in een echte volkskroeg. Dit betekend, écht Turks volk. We mochten plaats nemen in een klein kroegje, waar de muziek aan stond alsof het een club was voor zo’n 500 man. Het was super gezellig, alle Turkse mensen, klapte en zongen vooral hard mee. Wij daar tussen, als enige buitenstaander, een beetje mee lachen, maar verder dan dat kwamen we ook niet. De echte uitgaansclubs of kroegen met wat internationale mensen hebben we nog niet gevonden, maar daar hebben we nog alle tijd voor de komende 5 maanden.

Zondag zijn we vroeg opgestaan om onze reis te oefenen van Mecidiyekoy naar onze universiteit, zo’n drie districten verder. Onze verdwaalde blikken bij de mertobus (het openbaars vervoermiddel hier) vielen blijkbaar gelijk op. Een Turkse jongen (Hayati, maar wij noemen hem Haïti) die een aantal jaar in Amerika had gewoond schoot ons te hulp. Met hem hebben we de reis afgelegd en hij heeft ons een aantal tips gegeven zodat onze afweging van, kiezen voor het centrum of toch dicht bij de uni wonen, makkelijker werd. Na 1 uur en 32 metrobusstops kwamen we eindelijk in Beylikduzu aan (dicht bij onze uni), hier is een onwijs groot winkelcentrum waar we onze voor- en nadelen op een rijtje hebben gezet. Na niet al te lang nadenken kwam toch de beslissing: We gaan in Mecidiyekoy wonen!

Maandag brak, eindelijk, de dag aan dat we uit het hostel weg konden. Alleen we moesten nu nog onze koffers (ongeveer 30 kg) via de tram en twee metropunten in Mecidiyekoy zien te krijgen. Om de hoek van het hostel zagen we al in dat dit sjouwen niet ging werken (aangezien onze koffers niet door de poortjes van de tram pasten) en hebben toch maar de taxi gepakt. De taxichauffeur was ontzettend aardig, maar hield zijn hand verdacht veel bij de meter (die opeens van 9 tl naar 15 tl sprong, etc.). We zijn (denken wij) ontzettend opgelicht, maar goed wel aangekomen in Mecidiyekoy waar we eindelijk onze eigen kamer hebben en super leuke huisgenootjes. We wonen nu samen met een Spaanse, Italiaanse en Syrische jongen. Om ons kamertje een beetje in te richten zijn we naar de shoppingmal met achtbaan (eigenlijk met een heel kermis erin) gegaan, deze is MEGA groot!!

’s Avonds kregen we een mailtje van de uni dat het inschrijven van de lessen morgen om 10 uur mogelijk was (dus vandaag). We zijn werkelijk heel de avond bezig geweest om een ‘goed’ rooster in elkaar te flansen. We willen namelijk zo min mogelijk dagen naar school, waarbij ook het gevolg was: ‘Shit ik moet nog een les op dinsdag, anders komt er weer een lesdag bij’. We hebben ons vandaag (met een site die er om de 10 seconde uitlag) toch in kunnen schrijven met de lessen die we hadden uitgezocht. Als het gaat volgens plan hebben we alleen maandag, dinsdag en woensdag les. Vanochtend kwamen we erachter dat het verdacht koud was in de flat, de verwarming blijkt niet te werken.. Tot overmaat van ramp viel de druk van het water ook weg, waardoor we geen stromend water hadden (de WC kon dus ook niet worden doorgespoeld, bedenk zelf maar wat we tegen kwamen). Verder hebben we vandaag GTST van 6(!!) dagen terug gekeken, oftewel een heerlijke chilldag.
Morgen komt Maikel weer deze kant op en gaan we Istanbul verder verkennen. Jullie horen van ons!

Liefs, Britt en Fleur